Het was een lange dag. Uitgeput kom ik thuis en denk bij mijzelf, ‘ik ben er helemaal klaar mee.’ Maar waarmee eigenlijk? Deze dag? Of zit er meer achter?

Is dit het?

Toen ik een jaar of zes was, zat ik op een woensdagmiddag achterin de auto van mijn moeder. We reden langs een middelbare school. Iedere keer zei ik tegen mijn moeder, ‘later ga ik naar deze school.’ Waarom ik graag naar die school wilde, weet ik niet. Zes jaar later belandde ik toch op die middelbare school. De eerste twee jaar deed ik havo/vwo, daarna kregen we advies over welk niveau het beste bij je paste. Ik wilde graag naar het vwo, wat uiteindelijk ook lukte. Op carrière gebied wist ik ook al helemaal wat ik wilde doen: in de juridische wereld werken. Ook dit kwam uit. Na de middelbare school begon ik aan mijn bachelor Europees en Nederlands Recht en over enkele weken zal ik mijn bachelor diploma op zak hebben.  Maar… is dit het? Is dit hoe ik de rest van mijn leven verder ga? Steeds maar bedenken wat ik ga doen en dit ook uit laten komen? Wil ik dat wel, want soms voelt het als een sleur.

Eindexamen

Toen ik achttien was, deed ik eindexamen en wat was ik blij toen dat eindelijk voorbij was. Hierna volgde twee zenuwslopende weken. De nacht voor de uitslag had ik een droom. Ik droomde dat ik met mijn overleden oma aan het praten was. Ze zei mij dat ik niet geslaagd was. Ik herinner me dat ik aan haar vroeg of ik er nog iets aan kon veranderen. Hierop antwoordde ze niet. Vervolgens ging mijn droom over in een andere droom. Ik rende over straat en een kogel raakte mijn schouder. Het werd zwart voor mijn ogen en ik viel op de grond. Hierna werd ik wakker. Ergens in mijn achterhoofd wist ik dat ik niet geslaagd was. Rond 14:42 belde mijn mentor met het nieuws dat ik een herkansing moest doen. Ik moest minstens een 8 halen om alsnog te slagen. Lang verhaal kort: ik moest 6 VWO opnieuw doen. Ook dit had invloed op mijn uitgestippelde levensplan. Ik kon niet gelijk aan mijn rechtenstudie beginnen.

Mijn depressie

Toen ik twintig was, werd mijn leven zwart gekleurd. Ik werd depressief. Het accepteren kon ik niet en bleef dus gewoon doorstuderen. Alleen dat ‘gewoon doorstuderen’ bestond uit fysiek in de colleges en werkgroepen aanwezig zijn, maar mentaal gezien zat ik totaal ergens anders. Studeren ging moeizamer door slaaptekort en concentratieproblemen. Er kwam een dag dat het zo erg met mij gesteld was dat ik bij de studieadviseur op de kamer zat om een planning te maken voor het laatste jaar. Deze zou ik in twee jaar gaan doen om de druk wat te verminderen. Weer begon de molen in mijn hoofd op gang te komen. Mijn hele plan werd weer beïnvloed en ik had er geen controle over.

En nu?

Nu ben ik drieëntwintig en wil ik mijzelf veranderen. Carrière maken is niet het enige waar het leven om draait. Het ultieme geluk zal ik er niet in vinden. Het is heel leuk allemaal dat ik straks mijn diploma heb en een leuke baan, maar als ik zelf niet gelukkig ben, wat voor waarde hebben dat diploma en die baan dan? Precies. Helemaal niks. Nooit meer wil ik mezelf betrappen op de vraag: is dit het? In plaats daarvan wil ik met een glimlach kunnen zeggen: dit is het.

Nothing will work unless you do – Maya Angelou

Liefs, Ghyta